Deze documentaire reist door Varanasi, Lucknow en Muzzafarpur in India en traceert de verloren tradities en de cultuur van tawaifs (courtisanes van Noord-India), vooral via een lied gezongen door Rasoolan Bai, 'Lagat karejwa ma chot, phool gendwa na maar' en de minder bekende, eerdere versie 'Lagat jobanwa ma chot, phool gendwa na maar' (opgenomen in een grammofoonopname uit 1935). De film verweeft het verleden met het heden en wisselt persoonlijke verhalen af terwijl hij in wisselwerking staat met historische gebeurtenissen, wat uiteindelijk leidt tot de teloorgang van een grote kunstvorm.
